Trudne przypadki nie młodej już matki

Wczoraj był śnieg i dziś jest śnieg.


Wczoraj matka puściła dziecię do przedszkola w leginsach i rajstopach i nie pomyślała wcale a wcale. Jest śnieg i pogoda to dzieci na dwór wyjdą. A jak na dwór wyjdą to Mała bez dobrych spodni dupę sobie zmoczy i pozamiatane. Nawet Pani w przedszkolu zwróciła na to uwagę.

"Ok." Myślę sobie "Dała dupska, po całości. Jeśli Mała się rozchoruje będzie to tylko i wyłącznie moja wina. Moja i tylko moja. Tak więc trzeba jechać na zakupy".

Naświetliłam sprawę Małżonowi. Ten najpierw kręcił nosem, że po co jej takie spodnie śniegowe skoro w domu ma. "A i owszem ma"-mówię do niego grzecznie "Ale rozmiar 110. A przypominam Ci uprzejmie, że ona dopiero zaczyna nosić 104. Tak jakby te 110 trochę za duże". Ok, argument trafił do Małżona.

Po przedszkolu zapakowaliśmy Małą do auta i na zakupy ruszyliśmy. Najpierw kupiliśmy kapciuchy, bo stopa Małej urosła do rozmiaru 25. Później rękawice ortalionowe. No i doszliśmy do spodni....

Pomijam fakt, że podział różowe-niebieskie się utrzymuje nadal a czerni ni huhu ani szarości albo chociaż jakiegoś szalonego turkusu, no nie ważne. Znaleźliśmy spodnie. Różowe of kors. W środku cieplutkie, mówię do Małża "Mierzymy".

Mała rozebrana do leginsów i skarpet przystępuje z Nami do procesu przymierzania....

....najpierw uniesienie, włożenie w czeluścia różowe, dobre naciąganie, żeby stopy z nogawek wyszły i przychodzi czas na zapinanie. Zamek sunie gładko w górę, aż zatrzymuje się na brzuchu. Koniec trasy. Dalej nie pojedzie. Ja staram się jakoś docisnąć, ucisnąć, nic z tego. Oczami wyobraźni widzę jak wciskam Małą bardziej w spodnie...tak trochę ją spłaszczając...ale to tylko wyobraźnia na szczęście. Z zamkiem cuduje dalej ale brzuch to ostatni przystanek. Małż patrzy na mnie przerażony. Ja przerażona na niego.

Mówię do Małża żeby wziąć rozmiar większe.

Małż się zgadza więc wypakowujemy Małą z jednych i wpakowujemy do drugich.

Wyjazd w górę i zjazd w dół. Wyciągamy stopy. Bierzemy się za zamek....i znów brzuch ostatnim przystankiem. No nie da się nic zrobić. Chyba, że spięłabym na agrafki ale to raczej mało bezpieczne. Ewentualnie mogłabym przyszyć wielką łatę, ale jak to później w tym sikać? Chyba, że miałaby mieć te spodnie na stałe. Na całą zimę. Albo dziurę by się zrobiło w punktach newralgicznych, taka zamykaną żeby nic nie marzło. By się tylko przecierało mokrą szmatką raz na jakiś czas;p. I znów Małż przerażony i ja przerażona. "Koniec ciasteczek. Dieta" pada z ust Małża.

Niestety spodnie zostały odłożone, jak i pierwsza para. Zrezygnowani wracamy do domu. "Przymierzmy te 110 co mamy" mówię. A jak mówię tak robię. I co? 110 w brzuchu idealne a odpowiednio ściśnięte w szelkach i długościowo są ok.

Alleluja, alleluja, alleluja, alleluja, allleeeeluja!

Mała więc miała w czym iść do przedszkola i będzie mogła się z innymi tarzać (wczoraj ponoć nie mogła, bo Pani powiedziała że nie ma odpowiednich spodni. Za to przewalała łopatką śnieg. Też dobrze, może brzuch zrzuci;)).

I tak oto wyszła prawda na jaw. Mała ma coś po mnie. Wielkie stopy i wielki brzuch.