Porozumienie dusz

Miłość to taka dziwna sprawa. Cały ten romantyczny szit, którym karmione są kobiece umysły od małego kiedyś musi wyleźć, kiedyś musi się wyczołgać i dać o sobie znać. Pięknie kiedy szit sprawdza się w rzeczywistości, mniej jednak pięknie kiedy rzeczywistość szit rozbija w drobny mak.

Dnia pewnego Małżon wchodzi do salonu, gdzie my z Małą buszujemy do granic możliwości. Patrzy na mnie wymownie po czym otwiera usta swe.

Małżon: Masz te dni?
Ja: Tak, a skąd wiesz?
Małżon: No po prostu wiem.
Ja: Ale skąd?
Małżon: Po prostu wiem i już.

Niby te dni niczym nadnaturalnym nie są, ale w niektórych damskich przypadkach są bardzo nieregularnym wybrykiem. Więc kiedy Małżon powiedział, że wie w szoku byłam. A kiedy dodał, że tak po prostu, mój romantyczny szit się uaktywnił. W oczach mych i oczach duszy mej Małżon i ja stanowiliśmy więc od tego momentu porozumienie dusz. Ciche. Niesamowite. Cudowne. No po prostu cud, miód orzeszki i w ogóle. Nie wiedziała jednak jeszcze wtedy jakże to naprawdę sprawa się ma. Jednak szybko się dowiedziałam.

Latałam po domu w tym cudownym szitowym uniesieniu. Och i ach i ę i ą. I tu i tam, patrząc na Małżona jak zakochany kundel. Chciałam jedną kluskę spagetkową zjeść razem z nim na koniec uderzając się zalotnie mordkami. I wtedy postanowiłam zadać pytanie po raz drugi.

Ja: Kochanie, no skąd wiesz?
Małżon: No wiem.
Ja: No ale skąd?
Małżon: Rano strasznie głośno otwierałaś opakowanie z Always.

I tak oto zderzyłam się z rzeczywistością i wiem, że szit is szit.