Małżon godzinaprzed!

Miłość nie jedno ma imię. Dwa a nawet trzy, by się znalazły. Może nawet i cztery jak by się uparł. Moja jednak ma ostatnio na imię cierpliwość.



Cierpliwości zabraknąć mi nie może, bo jeśli jej zabraknie to Małżowi zabraknie zębów albo czegoś jeszcze innego tu i ówdzie. Ja wiem, że wady ma każdy. Mniejsze i większe, a nawet te największe. Ja to ogólnie wszystko rozumiem...chyba ;) Ale obsesji niespóźnięsię (!!!) Małża mego to ja już nie rozumiem. I tego co dookoła niej tyż nie.

Otóż nie spóźniamy się, bo z domu wychodzimy 2 godziny wcześniej...najpóźniej 1,5. Efekt tego taki, że pod gabinetem lekarskim czekamy godzinę, pod moją pracą czekając na przedszkole gnijemy 30 minut, wszelkie inne miejsca również odwiedzamy co najmniej godzinę wcześniej.

Ostatnio rozmawiałyśmy o tym z Poczciwą Gadułą. Ano i się okazało, że ona ma to samo. I to wszystko co na ookoło tyż. A co jest na około?

Kiedy się przebąkuje o malowaniu przed wyjściem, niech Nas Bozia od tego broni, konsekwencje są po prostu nieobliczalne. Wścieklizna, piana z pyska, szał macicy (chyba mają coś macicopodobnego tak mi się wydaje). Można przypłacić to utratą kosmetyków, bo przecież toaleta wszystko przyjmie a śmietnik nie ma dna.

Ewentualnie kiedy dzień lepszy pada propozycja nie do odrzucenia "umalujesz się w samochodzie". Jasne, pewnie. Umaluję się. Pomaluję sobie zęby, żeby nie było widać że nie są koloru najbielszej bieli. Pomaluję sobie łuk brwiowy tuszem i udawać będę, że mam rzęsy do nieba. Psiknę perfumem w oko, żeby pachnieć od stóp do głów. Chociaż nie, wróć. Nie poperfumuję się, bo i tutaj cytuję "samochód to puszka i mi jest niedobrze od tego perfumowanego smrodu". Wrażliwy, delikatny...motylek wręcz ulotny z tego mojego Małża.

Trzeba pamiętać, żeby niczego nie pominąć. Nie zapomnieć, bo można paść przez rażenie piorunem prosto z oczu Małżonowych. Najlepiej udawać, że nikt i nic i w ogóle. Spokój i cisza. Wszystko mamy o wszystkim pamiętamy nawet jeśli połowa potrzebnych rzeczy w domu została. Jeśli Nam życie miłe słowem nie piśniemy.

Nie piśniemy też słówkiem kiedy cierpliwie czekamy pod tym gabinetem, czy pod przedszkolem wariata z siebie robiąc. Nie piśniemy. Nie i już, bo przecież niewdzięczne będziemy...okropne...nie fajne...bez serca...nie doceniające...będzie gadania a gadania.

I tak oto syndrom nie spóźniającego się to krzyż Pański. Krzyż, który dźwigam co dnia i miłość, która cierpliwością się zwie.