Wyobraźnia

Dziś matka w wersji poważnej. Być może wyda wam się to dziwne, ale moje wewnętrzne ja po prostu miało taka potrzebę.

Niedziela rano zaczęta od śniadania, później zabawa, chwila bajki. "Choć pokolorujemy" mówię do Malej. Bierzemy kolorowankę z My Little Pony (kucykofilia ;) ) i kredki. Siadamy na kanapie i zaczynamy kolorować. Ja z jednej strony, Mała z drugiej. Obie mamy jabłka i Apple Jack. Mała po swojej stronie ma jeszcze drzewo. Zabieramy się za kolorowanie jednocześnie. Mała koloruje jabłko na fioletowo, drzewko na różowo. Nie mówię jej jakie ma wybierać kolory, to jej obrazek i jej wizja świata.

Ja swoje jabłka maluje na czerwono, mają zielone listki i brązowy ogonek. Czysta rzeczywistość. Mała patrzy na mój rysunek chwilę po to, żeby za chwile wrócić do kolorowania swojego. I nagle patrzę, że koloruje jabłko na czerwono z zielonym listkiem i brązowym nóżkiem. Tak jak ja. Spojrzawszy na mnie, przyswoiła i zrobiła tak jak ja. A ja się przeraziłam.

Dzieci są naturalne, czasem brutalne, co widzą to powiedzą. Dzieci mają też ogromną wyobraźnię, która pozwala im często w sposób niestandardowy rozwiązywać standardowe problemy. Dzięki wyobraźni widzą więcej, widzą inaczej i często dostrzegają więcej niż my dorośli.

My, Ci duzi, odbieramy rzeczywistość taką jaka ona jest. Jabłko jest czerwone, więc koloruje je na czerwono. Drzewo zielone więc jest i na obrazku zielone. Wszystko takie jak jest. Nawet jeśli wyobraźnia u Nas duża, to często wybieramy drogę bezpieczną i znaną.

 Zobaczyłam wyraźnie dwa światy. Jeden spontaniczny, drugi choć spontaniczny to dający przykład rzeczywisty. Dzieci uczą się od Nas. Patrzą, robią to co my, uczą się że coś jest takie albo takie. A my? Czy my się uczymy od dzieci? Czemu właściwie drzewo na moim rysunku nie mogło być fioletowe? Czemu Małej pozwalam na ekspresję, a sobie jej zabraniam i jak żandarm pilnuje żeby rzeczywistość była rzeczywista?

Mam nieodparte wrażenie,że sami jesteśmy winni zabójstwa na wyobraźni Naszych dzieci. Kiedy opowiadają coś, co nie pasuje do rzeczywistości, mówimy "Nie zmyślaj" i nie chodzi mi tu o kłamstwo, tylko i zabawę. Kiedy dziecko koloruje kogoś na fioletowo, pytamy czy ludzie mają taki kolor skóry. Kiedy dziecko ma wymyślonego przyjaciela przerażamy się, że widzi coś czego my nie widzimy.

Tak, my nie widzimy bo choć możemy mieć w sobie pokłady wyobraźni i kreatywności to już jesteśmy w ramach. Ramach Naszego świata. Tego rzeczywistego. A może by tak nauczyć się czegoś od dzieci? Może obudzić Naszą uśpioną wyobraźnię i kreatywność? Może uczyć dzieci przez zabawę zachowań niestandardowych?

 Współczesny świat często opiera się właśnie na tej wyobraźni i kreatywności. Na chęci poszukiwań. Wiedza z książek, choć potrzebna, staje się już nie wystarczająca. Trzeba inaczej, niestandardowo. Obok myślenia krytycznego potrzebna wyobraźnia, potrzebna fantazja, potrzebne spojrzenie inne by zobaczyć więcej.

 Myślę wiec sobie, że nie ma powodu żeby drzewo w kolorowance nie było fioletowe. W końcu to świat koloru i tego co Nam wyobraźnia podpowie. Nie tylko szara rzeczywistość.