Nie taki zwykły kapeć

Mała uwielbia się przebierać, ubierać i stroić.
Nie zawsze muszą to być moje ubrania. Raczej to bardzo rzadko moje ubrania. Uwielbia za to wyciągać wszystko ze swojej szafy i się przebierać, kombinować zestawiać. Czasem jej wyjdzie, czasem nie wyjdzie ale doskonale wie czego chce a czego nie. Kiedy nie podoba jej się to, w co mam zamiar ją ubrać nie założy. Tupnie noga i nie założy. Będzie czekać, aż zmienię coś w tym stroju. Ewentualnie podda się negocjacjom i ugra coś swojego.

Jedyny wyjątek stanowią moje buty. O tu lubi przymierzać i zmieniać. Czarne, białe, miętowe. Zawsze dobrane do kreacji, jaką ma na sobie. I nie ma to znaczenia, czy to szpilki czy sandały, czy kapcie. Dziś padło na kapcie.

Ja: Niuniu możesz zdjąć moje kapcie.
Mała: Ale dlacego?
Ja: Niuniu, bo Cię proszę. To są moje kapcie i nie powinnaś ich nosić. Masz swoje.
Mała: Oj mamo ale ja chce je ponosić.
Ja: Niuniu prosze Cię.
Mała: Ale one są bzydkie jak je nosis.
Ja: Jak to? A jak Ty je nosisz nie są brzydkie?
Mała: No nie. Moje stopy nadają im cudowności i slachetności!

Tak więc no. To się nazywa wysoka samoocena, nie przydatność stóp matki do jej własnych kapci i potocznie "zatkało kakao". Taka jestem nie szlachetna i do tego moje kapcie ze mną tracą urok. Boże, jaki ja im okrutny los zgotowałam.