Bezstresowo czy patologicznie?

Jest popołudnie. Godzina piąta a właściwie szósta. My w centrum handlowym, bo ja uparcie szukam rowerka treningowego, co by zamienić step na rowerek. Mniej obciąża mój wykręcony w ruskie osiem kręgosłup. Odwiedzamy Go Sport, oglądamy, debatujemy i szukamy. W oczy rzuca mi się parka. On, on i dwójka dzieci. Jedno mniejsze demoluje ceny w sklepie, drugie niewiele starsze lata za mamą, która bardziej skupia się na ciuchach.

Cóż, myślę sobie, taki lajf. Wychodzimy ze sklepu i udajemy się coś zjeść. Niezdrowa rzecz raz na jakiś czas jest dozwolona. Kupujemy, siadamy, wcinamy. I znów pojawiają się oni.

Matka wkłada młodsze (na oko 7 miesięcy) do fotelika dla dzieci, podsuwa fotelik do stołu i każe drugiemu (na oko 2-3 lata) pilnować. Drugie ma siedzieć, pilnować i się nie ruszać. Zadanie odpowiedzialne, czasem ciężkie dla dorosłego. Widać dwuletnie barki jednak lepiej dadzą radę. Sama z nim idzie do kolejki. I czas się zatrzymuje. Ona wpatrzona w niego, on w nią. Na dzieci nie pada ani jedno spojrzenie, za to wiele spojrzeń poświęcają sobie. Spojrzeń czułości i pocałunków. Całuski, cukiereczki, ciasteczka rzec by się chciało. Magia i miłość. Nic tylko się wpatrywać.

W pewnym momencie starszy zaczyna bić po twarzy młodsze. Walić w krzesło i drzeć się. Głośno, coraz głośniej. Małe ucieka przed ciosami ale zakres ruchu ma niewielki. Nic nie rusza ich-kolejowych, dopóki kątem oka nie zobaczą co się dzieje. On krzyczy na cały regulator "Zostaw, co Ty mu robisz". Ona podchodzi do malucha, ściska go za rękę i prawie przez zęby syczy "Mówiłam Ci, że masz być spokojny". Potem wraca do niego-kolejkowego.

I zaczyna się znów. Oni zajęci sobą, a starszy chadza sobie wśród ludzi w kolejce, uderza w fotelik, w młodszego i krzyczy, oj krzyczy szaleńczo. Oni natomiast spokojnie robią zakupy niezdrowe.Wszyscy się oglądają, przypatrują. Dzieci są punktem centralnym. Dwójka małych i samych. Nie często się zdarza.

W końcu oni-kolejkowi kupują siadają i jedzą. Starsze mówi "Co to, ja tez chcę". Matka odpowiada "Nic co powinno Cię interesować". Ale w końcu udaje się i dostaje coś do jedzenia. Zamyka się buzia i nastaje cisza, bo przyszła pora karmienia.

Patrzyłam na nich jak zaczarowana. Ale negatywnie. Bardzo negatywnie i z żalem.

Ja rozumiem miłość, zakochanie i zauroczenie ale gdzie miejsce dla dzieci?
Gdzie choć odrobina ich uwagi dla nich?
Gdzie?
Nie mówiąc o tym, że nie każdy musi słuchać darcia dziecka w sklepie. Ja zawsze Małej tłumaczę, że nie każdy chce słuchać krzyku i czy ona zadowolona by była gdyby ktoś na nią krzyczał albo krzyczał jej do ucha. Szanuje ludzi dookoła mnie i szanuję też swoje dziecko i prawo jego do dziecka byciem. Ale są granice.

Pomijam fakt, iż mi w głowie się nie mieści pilnowanie niecałego roczniaka przez dwu-trzy latka.

I kto mi powie, co powinnam odpowiedzieć Małżowi, który spojrzał na mnie i zapytał "czy to jeszcze wychowanie bezstresowe czy już patologia"?