No leć matka!

Przez cały nadmorski wyjazd moje dziecię kolekcjonowało drobniaczki.

Te, które leżały na stole...te które leżały na komodzie albo te, które akurat się rozmieniły podczas wizyty w sklepie. Wszystkie lądowały w małej torebce i znikały w jej czeluściach. A potem chronił je zamek, błyskawiczny rzecz jasna.

Co ciekawe, gdy Mała chciała pójść gdzieś, zjeść coś czy coś zrobić, a ja mówiłam ze nie mam drobnych (taka w końcu była prawda) sięgała do torebki i mówiła "Ale ja mamo mam. Kupimy/ zrobimy/ zjemy to coś za moje". Rozczula mnie to, że nie chce ich dla siebie, że potrafi się dzielić.

Wczoraj przyszła i położyła się koło mnie. Oczywiście, jak zwykle ze swoją piękną torbą. Ona nie może być bez torebki, bo jak to tak kobieta bez torebki? Usiadła i zaczęła grzebać, szukać i wyjęła drobniaki.

Mała: Mamo zobac mam pieniązki.
Ja: Cieszę sie bardzo. Zbieraj sobie, to na coś wymarzonego uzbierasz.
Mała: Nie mamo.
Ja: Jak to nie?
Mała: No nie. Dam Ci je..
Ja: Niuniu, nie. Zbieraj a później kupisz sobie jakąś wymarzoną rzecz.
Mala chwilę zamyśliła się. Poprzekładała pieniążki z ręki do ręki, po czym wyciągnęła rękę z drobniaczkami do mnie i nonszalanckim tonem rzekła: Mas. Je skoc do sklepu i kup ojcu piwo!

Taaak. Moje dziecko potrafi się dzielić. Tylko wolałabym tekst "Mas je, skoc do sklepu i kup sobie coś ładnego";)