Mijamy tunel, kapsułę czas, w której czas zatrzymał się na tyle, że na ziemi spodnie leżą bez właściciela. Szkło potłuczone, paczki po papierosach rozrzucone. I jeden biedny, mały flamaster. Rozgnieciony, co wylewa róż na chodnik dookoła. Daje o sobie znać ostatkiem nie wyschniętego tuszu. Taka resztka wieczornej masakry na murze.
I nagle Mała bunt przeżywa. Bunt spacerowy, kryzys jakiś taki nijaki, a może jakiś nieokreślony. A bunt słowem się wyraża.
Mała: Ja chce iść do domu i spać.
Ja: Dobrze Niuniu, już idziemy.
Mała: Ja chcę iść teraz.
Ja: Niuniu już idziemy.
Mała: Ale ja chcę.
Ja: Niuniu już idziemy. Spokojnie.
Idziemy dalej. Mała podciąga spódnicę pod pachy. Nie wiem czemu, ani nie wiem jak. Może spódnica chciała osiągnąć szczyt. Szczyt bezczelności albo szczyt chamstwa. A może po prostu taki szczyt zwyczajny, górski. W końcu jej się udało i na wyżyny się wspięła.
Ja: Niuniu opuść proszę trochę spódniczkę.
Mała: Ale ja chcę mieć spódniczkę tak, jak ty.
Ja: A czy ja mam ją tak wysoko?
Mała: Nie. Ja chcę być taka jak mama!
I już spieszę rozpłynąć się w zachwycie. Uśmiech na buzi mej wykwita. Marze na jawie. Przecież ona chce być taka, jak ja. W jej oczach jestem wzorem. To piękne. Wzruszające. Cudowne. I tak wkomponowane w ten letni wieczór. Tak lekkie, jak lekki powiew wiatru. Tak niesamowite. Dumna ja. Kochana i kochająca. Mamusia pełną gębą. Mamusia ukochanej córeczki.
I wtedy Mała kończy co powiedzieć chciała.
Mała: Chcę być taka, jak mamusia. Tylko nie taka gruba!
Yyyyyyyyyyy.....wszystko jasne. Domena córki ukochanej, bądź zawsze szczera!
PS. Ma rację dziewczyna. Ale te jej wtrącenia niezmiennie wywołują u mnie uśmiech ogromny ;)
