Śmierć z rąk matki

Śmierć z rąk matki. Czy to możliwe?
Obawiam się, że jednak tak. Jestem tego żywym przykładem. Zabiłam...zabiłam...zabiłam...
Ludzie, zabiłam kucyka pony!!
Śmierć: szybka.
Technika: Poprzez uwalenie.


To był zwykły, letni, gorący wieczór. Jak zwykle o tej porze po namoczeniu w wannie udałam się do sypialni by pośladki z Małżonem zbliżyć do siebie. Położyłam się nieświadoma czyhającego niebezpieczeństwa. Po prostu żem się uwaliła.

Telefon w ręku, bo akurat od ładowania odłączony. Najczęściej w sypialni telefon służy mi za latarkę, więc jasność taka trochę nastała. Nic by w w tym dziwnego nie było, gdyby nie to że owa jasność migała...
- Co do cholery - myślę sobie i szukam, szukam, szukam źródła migającego.


Najpierw dezorientacja. Panika. Pali się czy jak, czy co? A może karetka? Aż za chwilę nie za długą odkryłam prawdę. Okrutną prawdę. To był on...Leżał upadły pod cielskiem moim, a to co mu jeszcze migało to były jego jelita...czy co to tam...Choć do jelit temu najbliżej.

Migające jelita rozpaczliwie wydawały z siebie ostatnie s.o.s przed śmiercią nagłą i niespodziewaną. W końcu zginął tak młodo...Swoją drogą to dość osobliwe, że kucykowi pony migają jelita. Może to jakaś specjal edyszon. Ciężko mi stwierdzić.

W moich oczach strach...panika....przerażenie. Jak Mała to zobaczy...kaplica!!

Co robić? Co robić??
Usta, usta. Masaż serca. Zero reakcji. Tylko te jelita mu świecą.
Ciężko stwierdzić czy krążenie w gumoplastiku ustało, bo on ciągle jakiś taki ledwo ciepły był. Mimo tych jelit.
Poddaje się licząc na cud. Biorę go do ręki i oceniam straty. Głowa jakoś tak nienaturalnie przekręcona i wiotka, jak na gumoplastik. Włosy z lekka odchodzą od treści skóry na łbie...matko nawet włosy mu skutecznie unicestwiłam....tragedia. 
Stawiam go na szafce nocnej. Stoi, jakby na trzech nogach, bo czwarta jakaś taka nie ruchawa...dynda nienaturalnie.

Diagnoza: skręcenie karku, skalp i pogruchotanie kończyny. 
Jak nic 25 lat zakazu wstępu do pony ville. I końskie łajno pod oknem cały rok.

Pozostaje mi się tylko modlić o łaskawość Małej...i wybaczenie...wybaczenie, że do szpitala nie zdążyliśmy....że usta, usta nie zadziałały...że się uwaliłam nieopatrznie.
Może te jelita mnie uratują...może nic nie zauważy....

Jezusicku, jak człowiek może się cieszyć ze świecących jelit!